Sebro 
Przed burzą

W Krainie panowało zamieszanie. Wróg podchodził pod mury zamczyska Lady z zamiarem złupienia go co do ostatniego kawałka złota.

Na szczęście mieszkańcy Gwiezdnej Krainy stawili się na wezwanie swojej Pani. Nie było jedynie wieści od Nobiego - "Cóż, przyjdzie nam radzić sobie bez niego na polu walki" - pomyślała Lady.

Każdy skupiał się teraz nad przygotowaniami do walki. Słońce chowało się już za szczytami gór - jeszcze godzina i zetrzemy się z wrogiem.

Lady przechadzała się po obozowisku dopatrując przygotowań.

- A gdzie jest Sebro - zapytała? Czyżby Mieszkaniec nie zamierzał się pojawić?

- Pojawi się moja Pani - odrzekł Kiron. Pozostał jeszcze w swoim Ogrodzie by odprawić rytuały bojowe.



Mieszkaniec siedział po środku magicznego kręgu wyznaczonego w niedostępnej dla innych części ogrodu. Medytował, skupiając swoje myśli na nadchodzącej walce. Używał dawnych szamańskich sposobów, by poprawić swoją zwinność, aby być szybszym i dokładniejszym w zadawaniu ciosów.

Z oddali dało sie słyszeć wycie wilka. "Już czas" - pomyślał. Zabrał swój ekwipunek i ruszył w kierunku Zamczyska.

Gdy zjawił się w obozie, prawie wszyscy byli już gotowi. Przyodziani w zbroje, z bronią w rękach. W oczach dziki błysk. O tak, głodne walki Wampiry - dziś poleje się krew.

- Niedługo staniemy do boju - rzekł Sebro. - Wróg jest silniejszy lecz przy odrobinie szczęścia mamy szansę go pokonać. Jeśli zas przyjdzie nam zginąć - zginiemy z honorem, by znowu odrodzić się w Kuźni Dusz.

Zatem powodzenia bracia i siostry. Niech mury tego zamku zostaną obmyte krwią wroga.

Achaya 
Podanie o przyjęcie do klanu
Ciepła, letnia noc.. Światło księżyca z rzadka przenikało przez szczeliny w
niemal jednolitej warstwie chmur, wydobywając z mroku szczegóły okolicy. Achaya
skryta bezpiecznie w cieniu przybudówki na dachu budynku obserwowała ulicę pod
sobą czekając. Czekała od kilku godzin na swoją ofiarę, ofiarę którą wybrała dwa
dni temu. Nagle coś ją zaniepokoiło. Przez chwilę zastanawiała się co to było
kiedy zrozumiała - nie była sama. Wahanie trwało tylko sekundę - zużywając część
bezcennych zasobów krwi wyostrzyła zmysły i wtedy ich zobaczyła. "Pięciu. Nie!
Sześciu.. Zasadzka na mnie ?" Wyczuwała instynktownie że są silniejsi od niej.
"Chyba nie.. Dla nich jestem nic nie znaczącym pionkiem... Więc na kogo ?"
Zastanawiała się nad tym przez chwilę. Wtedy ją zobaczyła.. Kobietę ubraną w
ciemny płaszcz, z długimi ciemnymi włosami. Szła szybkim krokiem wprost w
zastawioną zasadzkę. Achaya nie wahała się nawet chwili - płynnym ruchem
podniosła do oka kuszę i strzeliła do mężczyzny chowającego się na dachu po
drugiej stronie ulicy. Szczęśliwy traf, zrządzenie losu a może wola Bogów
sprawiły ze strzała trafiła go w głowę. Nie zabiła go to pewne ale przynajmniej
wyłączyła go z walki. W tym samym czasie na dole rozgorzała walka. Achaya
poderwała się na nogi i skoczyła w locie sięgając po broń. Wylądowała miękko
przetaczając się i wstając zaatakowała. Pierwszy dostał w plecy mieczem, ciosem
który przerąbał mu kręgosłup, drugi przyjął serię z uzi prosto w klatkę
piersiową. Pozostali byli tak zaskoczeni niespodziewanym pojawieniem się jeszcze
jednego przeciwnika że przez moment zamarli bez ruchu, co natychmiast
wykorzystała kobieta w płaszczu. Dwa szybkie, eleganckie cięcia i dwa kolejne
ciała znalazły się na ziemi.. Ostatni widząc co się dzieje uciekł w mrok.
Kobieta spojrzała na Achayę przejrzystymi, zielonymi oczami które lśniły w mroku
jak dwa szmaragdy. "Kim jesteś?"
"Wybacz Pani że się wtrąciłam" Achaya skłoniła się głęboko wyczuwając aurę siły
i spokoju bijącą od nieznajomej.
"Ale moje wychowanie, zasady które wpoił mi mój mentor nie pozwoliły mi
przyglądać się bezczynnie tej nierównej walce. Nazywam się Achaya" Podniosła
wzrok patrząc wprost w hipnotyczne, szmaragdowe oczy. Wiedziona dziwnym impulsem
wyciągnęła w kierunku nieznajomej miecz skierowany rękojeścią do przodu "Pani...
czy pozwolisz mi służyć Tobie? Bronić Cię przed napaściami?" Pytanie zawisło w
powietrzu...

Lady Karen
...Przez chwilę stała spokojnie analizując to co się stało, po czym podniosła
wzrok i spojrzawszy na niespodziewaną sojuszniczkę rzekła:
- Jestem Lady Karen, Pani Ostatniego Zamczyska w Gwiezdnej Krainie. To co
uczyniłaś wymagało wielkiej odwagi. Widzę, że nie obca jest Ci idea honorowej
walki, zatem bez przeszkód mogę zaoferować Ci miejsce wśród moich towarzyszy.
Brama Krainy stoi dla Ciebie otworem.
Zapraszam.

Lady Karen

"I znowu wstaje słońce, można schować się w swojej komnacie, zaciągnąć kotary i oddać się marzeniom o kolejnych krwawych nocach.

Tyle przygotowań na marne. Wróg nie dość, że nie ma honoru to jeszcze okazał się zwykłym tchórzem. Łatwo atakować klan o wiele słabszy, ale stanąć do walki z równym przeciwnikiem to już ponad ich siły."

Lady Karen wyszła na balkon popatrzeć na pierwsze promienie słońca - " tak piękne, a tak śmiercionośne"



"Jeszcze jedna sprawa przed pójściem na odpoczynek" Karen usiadła przy stole i wyciągnąwszy arkusz pergaminu zaczęła pisać"



"Dziękuję Wam przyjaciele za tak liczne przybycie. Wasza pomoc okazała się bezcenna. Wróg w ostatniej chwili wycofał się z ataku zobaczywszy naszą siłę. Tu i teraz zobowiązuję się służyć Wam zawsze dobrą radą oraz pomocą taką jaką tylko bedę mogła zapewnić. Przyjmijcie w podzięce ten kielich świerzej krwi i zapraszam do mojej Wierzycy zawsze, gdy tylko macie na to ochotę



Podpisane:

Lady Karen

Pani Ostatniego Zamczyska"



Zawołała sługi i kazała zanieść list oraz kielich krwi do każdego z przybyłych z pomocą.



"Teraz mogę iść odpocząć.

Hmm... A któż to puka do mojej komnaty?

Wejść!! Witaj Mieszkańcu..."